Pokrycia regeneracyjne powinny wykazywać określoną twardość i być trwale związane z metalem podłoża. Nie mogą się odwarstwiać od podłoża przy mechanicznym działaniu, jak uderzenia, drgania, zginania itp. Istotnym czynnikiem w regeneracji części jest struktura nakładanych warstw, która musi być drobnokrystaliczna. Proces powstawania powłoki galwanicznej powinien być przeprowadzony w taki sposób, aby okiem nieuzbrojonym nie można było dostrzec w pokryciu poszczególnych kryształków. Powłoki otrzymane z kwaśnych elektrolitów żelazowych, niklowych, jak również pokrycia chromowe składają się z kryształków o tak małych wymiarach, że można je określić tylko metodą rentgenograficzną. Pokrycia metalowe powinny wykazywać minimalną porowatość, wyłączając jedynie chromowanie porowate, które prowadzi się w celu otrzymania w powłoce porów kanalikowych. Zachowanie minimalnej porowatości jest szczególnie ważne przy nakładaniu tzw. katodowych pokryć galwanicznych, ponieważ istnienie porów sprzyja korozji. Szczególną uwagę w procesie regeneracji części metodami galwanicznymi należy zwracać na grubość, twardość i przyczepność nałożonej warstwy.
