Tamy poprzeczne -ostrogi – stanowią banalny przez typowość element krajobrazu związanego z rzeką nizinną. Wędkarze zwą je główkami, słuszniej jednak zwać je ostrogami, pozostawiając nazwę główki samemu końcowi tamy. Niezależnie od nazwy, są one w swej istocie poprzecznymi – w stosunku do przepływu wody – wałowymi usypiskami z kamieni i faszyny. Nowa ostroga, jeżeli nie przykryto jej betonowymi płytami, przypomina badylaste molo. Z czasem porasta wikliną. Podstawowe zadanie systemu ostróg polega na korzystnym dla człowieka przemieszczeniu koryta głównego rzeki. Następuje to w rezultacie odkładania się w basenach między ostrogami niesionego przez rzekę i wybieranego przez nią z dna materiału mineralnego. Baseny ulegają przy tym stopniowemu zasypywaniu, od wyższego zaczynając. Zanim zapełnią się, służą wędkarzom za łowiska. Spośród wszystkich ostróg za najlepsze uznawane są nowe, zbudowane z faszyny. W ich pobliże ciągną ryby wszystkich gatunków, gdyż znajdują tu moc pokarmu. Tamy podłużne łączą niekiedy czoła ostróg; przez wędkarzy zwane są dość dowolnie opaskami. Pod względem konstrukcyjnym nie różnią się one od ostróg, a poza tym są równie atrakcyjne dla ryb. Wydzielone przez nie baseny stają się z czasem sztucznymi łachami rzeki, tyle. samo znaczącymi w jej bycie, co łachy naturalne, zwłaszcza gdy wysokie wody dokonają wyłomu w tamie i drożnym przepływem połączą baseny z rzeką.
Więcej o…
Mniej więcej w drugiej połowie marca, gdy ziemia roztaje na parę centymetrów, zakwita ?kwiat szczupaka”. Jest on bardzo pospolity, o wielkości wybitnie dorodnej polnej stokrotki, lecz w kolorze żółtym jak mniszek lekarski , z którym też bywa mylony. Rośnie na bezlistnej, grubej i łuskowatej łodydze. Ten kwiatek to podbiał pospolity . Jego pojawienie się mówi, że na podgrzane zalewiska wyszedł szczupak, aby odprawić wiosenne gody. Uznajmy ?kwiat szczupaka” za pierwszą kartkę fenologicznego kalendarza wędkarzy. Następne – również ze znakami roślin, a w miarę możliwości kwiatów – wyznaczą kolejne etapy wiosennego tarła, tj. porządek, w jakim wstępują na tarliska poszczególne gatunki. Z dokładnym uchwyceniem kolejności są kłopoty, musimy się więc zadowolić podziałem podstawowych gatunków na grupy, przydając im – jakby w poetyckiej konwencji Wschodu – znaki wiosny za symbole. Grupa spod znaku podbiału i lepiężnika. W okresie zakwitania podbiału oraz dwu gatunków lepiężnika – różowego i kutnerowatego, kwitnącego bladożółtymi kwiatami – szczupak rozpoczyna wiosenne gody. Otwiera on wiosenny ciąg na tarliska innych ryb. Kończy rozród, gdy odezwą się godowym wezwaniem żaby trawne i moczarowe, zbierające się nadzwyczaj licznie w nagrzanych bajorkach, oraz gdy w starorzeczach przy samym dnie zaczynają się rozwijać pierwsze liście grążela żółtego.
