W literaturze często dzieli się korozję na chemiczną i elektrochemiczną, aczkolwiek w praktyce zwykle oba te rodzaje występują wespół, wzajemnie się warunkując. Korozja chemiczna polega na adsorpcji gazu w wierzchnią warstwę metalu. Wskutek chemicznego powinowactwa gazu do metalu lub wysokiej temperatury, zostaje on zdysocjowany co prowadzi do reakcji chemicznej, w wyniku której tworzą się związki gazu z metalem na powierzchni ciała. Warstwa ta może stopniowo zwiększać się wskutek dyfuzji cząstek tlenu i gazu korodującego w granicach fazy metalicznej i skorodowanej oraz na skutek wędrówki jonów gazu pomiędzy węzłami sieci krystalicznej. W niektórych przypadkach warstewka skorodowana tworzy na powierzchni osłonę przed dalszym przenikaniem czynnika korodującego w głąb. Zjawisko to określa się zdolnością do pasywacji. Korozja elektrochemiczna zachodzi, jeżeli między różnymi obszarami metalu znajdującymi się w elektrolicie wystąpi różnica potencjałów elektrochemicznych. Przyczyną powstania takiego swoistego ogniwa jest niejednorodność chemiczna lub fizyczna powierzchni metalu, spowodowana występowaniem wtrąceń niemetalicznych lub istnieniem odkształceń i naprężeń. Jeżeli na tak zróżnicowaną powierzchnię dostanie się elektrolit, np. zanieczyszczona dwutlenkiem węgla woda, rozpoczyna się ruch jonów. Metal w postaci kationów przechodzi do roztworu.
